Η «κραυγή» ενός λογιστή
Κωνσταντίνος Δημ. Γραβιάς
Πτυχιούχος Οικον. Παν/μίου Πειραιά
Λογιστής – φοροτεχνικός
Το τελευταίο διάστημα αισθάνομαι ολοένα και περισσότερο την ανάγκη να φωνάξω τόσο δυνατά ώστε να μ΄ ακούσουν όλοι οι συνάδελφοι και να πάρουν για λίγο τα δάκτυλά τους από τα πληκτρολόγια ή να αφήσουν κάτω τα μολύβια για λίγα λεπτά.
Θέλω να βγάλω μια κραυγή τόσο δυνατή που να τρυπήσει τα τύμπανα όλων των συναδέλφων που μοιάζουν εδώ και πολύ καιρό να κινούνται σαν υπνωτισμένοι. Θέλω οι φωνητικές μου χορδές να μετουσιώσουν σε ηχητικά κύματα την πνοή, αλλά και όσα με πνίγουν και με κάνουν να είμαι έτοιμος να εκραγώ.
Θέλω να φωνάξω τόσο δυνατά ώστε να σταματήσουν όλοι, να σηκώνουν για λίγο το κεφάλι, να στρέψουν τα βλέμματά τους πάνω μου και να ακούσουν όσα έχω να τους πω.
Θέλω να φωνάξω τόσο δυνατά ώστε κι εγώ να ξυπνήσω από το λήθαργο και να συνειδητοποιήσω που βρίσκομαι και που βαδίζω.
Ματαιοπονώ όμως, η φωνή μου δεν είναι στεντόρεια και παρόλο που πνίγομαι από την ανάγκη να διατυμπανίσω όσα κυριεύουν την ψυχή μου περιορίζομαι απλά στο να γράψω δυο αράδες, ευελπιστώντας με αυτό τον τρόπο να εξωτερικεύσω τουλάχιστον όσα αισθάνομαι. Δεν είναι ντροπή να γράφεις τις σκέψεις σου, αυτό σκέφτομαι και συνεχίζω.
Ξέρω ότι το κείμενό μου δεν θα διαβαστεί από πολλούς αφού θα είναι απορροφημένοι στις δουλειές τους ή θα τρέχουν για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην. Οι καιροί είναι χαλεποί, έχουν όλοι τα δίκια τους. Γνωρίζω επίσης ότι ενδεχομένως στα μάτια ορισμένων να φανώ γραφικός, κοινότυπος, αδιάφορος ή απλά ενοχλητικός. Παρόλα αυτά δεν θα συμβιβαστώ, θα πράξω αυτό που προστάζει η ψυχή μου αδιαφορώντας για την κριτική. Άλλωστε όλοι κρινόμαστε, γιατί να ξεφύγω εγώ από αυτό το παιχνίδι;
Γιατί γίναμε έτσι συνάδελφοι; Γιατί υπάρχει τέτοια αντιπαλότητα στον κλάδο μας; Που είναι η ενότητά μας; Τα ίδια προβλήματα δεν μας απασχολούν; Τις ίδιες ανησυχίες δεν έχουμε; Το ίδιο άγχος δεν τρώει το κορμί μας σαν σαράκι; Στην ίδια γαλέρα δεν κωπηλατούμε χρόνια; Δεν είμαστε όλοι άθυρμα στα χέρια των εκάστοτε υπηρεσιακών παραγόντων; Την ίδια ψυχική και ηθική καταρράκωση δεν υφιστάμεθα;
Γιατί οι περγαμηνές να αποτελούν μονίμως το σημείο τριβής ανάμεσά μας; Αυτό είναι το ζητούμενο ή η κατοχύρωση του επαγγέλματός μας και η διαρκής αναβάθμιση της επιστημονικότητάς μας και του ρόλου μας στην οικονομία του τόπου; Γιατί αναλωνόμαστε σε ανούσιες κόντρες, σε διαξιφισμούς συχνά με έντονες κομματικές αποχρώσεις; Μήπως βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος; Τι είναι αυτό που προέχει;
Γιατί αφήσαμε να εξελιχθούν έτσι τα πράγματα; Γιατί μένουμε αμέτοχοι στο μαρασμό του επάγγέλματός μας; Που ήταν η αντίδρασή μας τόσα χρόνια στη διαφαινόμενη πορεία του κλάδου; Γιατί δεν παλέψαμε για να αντιστρέψουμε το κλίμα; Γιατί είμαστε απόντες από τις συλλογικές προσπάθειες και ασπαζόμαστε ως συνήθως την απραξία όντες θιασώτες του ωχαδερφισμού; Αν μας ενοχλούν όσοι ηγούνται γιατί δεν βάζουμε άλλους πιο δραστήριους; Μήπως μας αρέσει μόνο να ασκούμε κριτική και να μένουμε αμέτοχοι συνεχίζοντας τη δουλειά μας που —τι ειρωνεία— σε λίγο δεν θα υπάρχει;
Γιατί κλειστήκαμε στο καβούκι μας και δρούμε σκεπτόμενοι μόνο το σήμερα, μόνο τον εαυτό μας, αδιαφορώντας πλήρως για τις συνέπειες της απραξίας μας στο μέλλον; Αυτή πρέπει να είναι η στάση μας; Θυμήθηκα και πάλι τον μεγάλο κρητικό —πολλές φορές αισθάνομαι πως ήταν ένας τρίτος παππούς μου—, πάντα τα λόγια του τρυπούν τα μηνίγγια μου: «Ευτυχία θα πει να κάνεις το χρέος σου. Και όσο πιο δύσκολο το χρέος, τόσο πιο μεγάλη η ευτυχία». Εμείς άραγε κάνουμε το χρέος μας;
Στο μυαλό μου παρέα με τα λόγια του «παππού» έρχονται και οι λέξεις ενός άλλου μεγάλου. Ομολογώ πως έρχονται το ίδιο συχνά στη σκέψη μου: «Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά». Ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι γύρω μου που παλεύουν για να εξουδετερώσουν τη φθορά. Γνωρίζω πως υπάρχουν συνάδελφοι που προσπαθούν να αλλάξουν τα πράγματα, δεν είναι λίγοι, είναι αρκετοί, όμως πρέπει να γίνουν περισσότεροι και χρειάζονται τη βοήθεια όλων μας. Εμείς οι υπόλοιποι που είμαστε; Μας έχουν ανάγκη, μας χρειάζονται δίπλα τους.
Υπάρχει καιρός να αλλάξουν τα πράγματα; Προλαβαίνουμε έστω και αργά; Μήπως το παιχνίδι χάθηκε οριστικά;
Εν μέσω των αλλαγών που επέρχονται με νέο ασφαλιστικό, αλλά κάτω και από τη φοροεπιδρομή των τελευταίων ετών, το μέλλον του επαγγέλματος του λογιστή-φοροτεχνικού προδιαγράφεται ζοφερό και σίγουρα θα κλείσουν τα περισσότερα γραφεία. Αν δεν συνειδητοποιήσουμε την υφιστάμενη κατάσταση κι αν δεν δράσουμε άμεσα, τότε όντως θα είναι αργά, το πλοίο θα έχει σαλπάρει. Για να είμαι ακριβής ήδη άρχισαν να λύνονται οι κάβοι, να δες, σε λίγο σηκώνεται και η μπουκαπόρτα. Εμείς που είμαστε; Τι κάνουμε; Θα μείνουμε στην προβλήτα να το κοιτούμε να φεύγει;
Ας βιαστούμε. Ας προσπαθήσουμε έστω και την ύστατη στιγμή. Ας παλέψουμε έστω και τώρα. Ποτέ δεν είναι αργά. Για τους κόπους μας, για τις τύχες μας, για το το μέλλον του επαγγέλματος, εν τέλει για μας τους ίδιους. Έχουμε χρέος…
