Γιατί είναι τόσο δύσκολο να είναι κανείς μάνατζερ;
70%(!) των αμερικανών μισούν τη δουλειά τους. O νούμερο ένα λόγος είναι οτι μισούν τον μάνατζερ τους. Προφανώς ο μάνατζερ, δεν κάνει καλά τη δουλειά του.
Γιατί όμως είναι τόσο δύσκολο να είναι κανείς μάνατζερ;
Μήπως επειδή, από την αρχή σχεδόν του ανθρώπινου πολιτισμου, επικρατεί η άποψη ότι όσο πιο καλός και όσο πιο έμπειρος είναι κανείς στη δουλειά του, τόσο καλύτερος μάνατζερ θα γίνει; Και όλες οι προαγωγές βασίζονται σε αυτό;Τελικά όμως, μήπως το μάνατζμεντ δεν σχετίζεται τόσο με το εκάστοτε προϊόν ή υπηρεσία αλλά με τους ανθρώπους πίσω απο αυτά;
Μήπως μάνατζμεντ, περισσότερο από όλα, είναι μάνατζμεντ ανθρώπων; Όχι μόνο στην ασφαλιστική αγορά αλλά σε όλες τις αγορές;
Σε όλα τα μεγάλα λεξικά, δίπλα στον ορο μάνατζμεντ, βρίσκονται πάντα λέξεις όπως “έλεγχος”, “εποπτεία” και “επίβλεψη”, “λήψη αποφάσεων”, “καθοδήγηση”, “ευθύνη”.
Όλα τα παραπάνω ωστόσο, αν το καλοσκεφτεί κανείς, απευθύνονται σε ανθρώπους. Ακόμη και μηχανήματα ή υπηρεσίες να ελέγχει ένας μάνατζερ, στην ουσία ελέγχει τη δουλειά κάποιων ανθρώπων.
Όποια δραστηριότητα και αν σκεφτεί κανείς, οποιαδήποτε θέση μάνατζμεντ σε οποιοδήποτε επιχειρηματική ή εμπορική ή ακόμη και επιστημονική δραστηριότητα, εμπλέκονται άνθρωποι. Όλα τα προϊόντα, όλα τα μηχανήματα, όλοι οι υπολογιστές, περνάνε πάντα από ανθρώπους. Δουλειά του μάνατζερ είναι λοιπόν, να επιβλέπει τους ανθρώπους ώστε εκείνοι με τη σειρά τους να χειρίζονται σωστά το μηχάνημα, την έρευνα, την υπηρεσία, το προϊόν, τον πελάτη.
Άρα ο μάνατζερ, πέρα από τη γνώση του αντικειμένου του, πρώτα απ’ όλα πρέπει να είναι καλός στο χειρισμό των ανθρώπων. Να μπορεί να τους πείθει να βγάζουν (και να βάζουν) τον καλύτερό τους εαυτό σε αυτό με το οποίο καταπιάνονται.
Να τους κάνει να συνεργάζονται αρμονικά, να έχουν άμιλλα και όχι αδηφάγο ανταγωνισμό, να σέβονται την ιεραρχία και τον οργανισμό για τον οποίο εργάζονται.
Για αυτό στις μεγάλες πολυεθνικές, στις μεγαλύτερες εταιρείες στον κόσμο, οι CEO εναλλάσονται, όχι με βάση την προϋπηρεσία στο αντικείμενο, αλλά με την ικανότητά τους να ηγούνται. Για αυτό παρατηρείται συχνά άνθρωποι απο τις αυτοκινητοβιομηχανίες να μεταπηδούν, για παράδειγμα, σε μια ηγετική θέση σε τράπεζα.
Διότι όλα, είναι θέμα ηγεσίας. Διαχείρισης ανθρώπων, διατήρησης ισορροπιών και ικανότητας λήψης αποφάσεων.
Οι καλοί μάνατζερ είναι λίγο σαν διευθυντές ορχήστρας. Έχουν την ικανότητα απο μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων, που ο καθένας παίζει, στην κυριολεξία, το δικό του “βιολί”(τρομπέτα, τύμπανο κ.λπ.), με το δικό του τρόπο, ένταση και διάθεση, να ενώνουν τους καλλιτέχνες, να βλέπουν, να κρίνουν και να δίνουν το τελικό τέμπο, ώστε να βγει το μαγικό αποτέλεσμα της συμφωνικής ορχήστρας!
Οι υψηλές πωλήσεις, οι στόχοι, τα χρόνια προϋπηρεσίας είναι προϋποθέσεις αλλά όχι εχέγγυο καλού μάνατζμεντ. Δεν εξασφαλίζουν, δεν ισοδυναμούν με την ικανότητα για μάνατζμεντ. Είναι άλλο η ικανότητα να πιάνεις εσύ τους στόχους και άλλο να κάνεις τους άλλους να το κάνουν. Το ένα έχει να κάνει με τον εαυτό σου, το άλλο με άλλους ανθρώπους. Η ασφαλιστική αγορά, παρότι έχει πληρώσει την νοοτροπία της προαγωγής βάση πωλήσεων και προϋπηρεσίας, συνεχίζει σε μεγάλο ποσοστό, το ίδιο “βιολί”.
Όμως πρέπει πλέον να γίνει πεποίθηση, ότι πωλήσεις και μάνατζμεντ, είναι δύο διαφορετικά ταλέντα.
Πηγή:
